Stella Vrijmoed, jong, rebels, maar op haar eigen manier. Ze is 28 jaar, schrijft nu haar scriptie voor haar master Muziekwetenschappen. VOX-POP heeft haar uitgenodigd voor hun campagne van het alternatieve U-BAL. Het thema? Rebellen en dwarsdenkers. Wij vroegen haar waarom zij in dit plaatje past, terwijl zij zichzelf in geen enkel hokje wil plaatsen. Naar aanloop van het komende U-BAL, hebben we haar geïnterviewd op een plek waar zij zich thuis voelt en waar zij werkt: het Universiteitstheater van Amsterdam.

Je merkt het aan alles; hier is zij op haar plek. Ze heeft hier ook veel tijd doorgebracht tijdens haar bachelor en master Muziekwetenschap en is nu een collega geworden van de docenten die zij destijds had. Stella loopt nonchalant naar ons toe om het interview af te nemen. “Hi, wat willen jullie drinken?” In haar oor draagt ze een stanleymes, maar ze vond het zelf lastig om te noemen waarom juist zíj is gevraagd voor het U-BAL. “Ik denk ze mij hebben gevraagd, omdat ik voornamelijk schrijf over een taboe. Faalangst. Wat ik schrijf, daar heb je toch een zekere mate van moed voor nodig en je moet je kwetsbaar durven opstellen, maar

ik schrijf het niet om rebelleus gevonden te worden. Ik wil eigenlijk alleen dat mensen zich kunnen herkennen; dat is voor mij al voldoende.”

Tijdens de campagne heeft de fotograaf ervoor gekozen om je gezicht onder te plakken met stickers. Waarom deed ze dat?

“Ik heb haar verteld dat ik tegen het huisje-boompje-beestje-ideaal in ga. Ik doe eigenlijk van alles en dan het liefst allemaal in dezelfde week. Daarom moet ik veel plannen en ik schrijf het ook allemaal in mijn agenda, maar eigenlijk houd ik ook wel heel van spontane plannen. Als ik op vrijdagavond niks te doen heb, app ik mijn buurman: “Biertje?” Daarom kreeg ik allemaal agendastickers op mijn gezicht. Ik vond het zelf eigenlijk wel goed. Het draagt ook bij aan de boodschap die ik wil overbrengen.” 

Wat heeft die boodschap jou gebracht?

“Het is voor mij een drempel die ik heb overwonnen, maar ik vond het schrijven over faalangst niet moeilijk. Ik vond het spannender om over iets zinnigs te schrijven. Ik gebruik mijn columns als directe analyse van wat ik aan het doen ben.” Ze is nu grotendeels over haar angst heen om iets zinnigs te schrijven. Ze vindt het nog steeds belangrijk, maar weerhoudt zichzelf er soms nog van om haar artikelen allemaal op haar facebookpagina te delen. “Ik was dan bang dat mensen vonden dat ik dat deed om te pochen en soms vond ik ze ook niet goed genoeg. Op social media wil je altijd de beste versie van jezelf laten zien, maar om dwars te zijn zou je dat juist niet moeten doen. Shit gaat ook wel eens gewoon slecht.”

Als je steeds de interne strijd voert met wel of niet conformeren, is het dan soms niet vermoeiend om Stella Vrijmoed te zijn?

“Ik wil mezelf zijn; ik wil eigen zijn, maar ik word gewoon beïnvloed door invloeden van buitenaf. Hoe kan je jezelf eigenlijk blijven als die dingen allemaal gebeuren om je heen? Dat hoeft niet erg te zijn, maar je moet wel zien dat je dat doet.”

Maar die druk leg je toch ook jezelf op?

“Ik kan de vraag ‘wat doe jij in het dagelijks leven’ niet goed beantwoorden, want ik doe zoveel verschillende dingen dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Dan ben ik soms bang dat mensen dat gek vinden.”

Nu begin je aan je afstudeertraject. Wat wil je daarna gaan doen?

“Oh jee, wat een lastige vraag… Ik wil eigenlijk veel te veel doen en dat is dan ook weer mijn probleem, want ik wil óók weer geen volgepland leven. Als er nog een plekje vrijkomt bij Folia, dan zie ik dat wel zitten.” Naast Folia denkt Stella er ook nog over om een boek te schrijven. “Ja, het idee heb ik al in een van mijn columns beschreven. Ik wil een parallel leggen tussen mijn leven en dat van mijn oma en die angst die bij mij zo’n rol speelt. Ik leef in angst, maar mijn oma leefde in de oorlog en zij was dus helemaal niet bang. Ik heb destijds voor die column allerlei tapes gemaakt. Die wil ik terugluisteren en kijken of ik daar meer uit kan halen dan die ene column. Mijn oma was volgens mij sneller tevreden, want er was geen keuze. Voor mij is dat the paradox of choice; het gras lijkt altijd groener aan de overkant.”

Tekst: Jennifer Duin