Er broeit iets in de nieuwste Nederlandstalige poëzie. Van Alara Adilow tot Maarten van der Graaff en van Astrid Haerens tot Kira Wuck, ze zitten allemaal dicht op de huid van de actualiteit: ze schrijven over de klimaatcrisis, neoliberalisme, politiek, trans-zijn, mentale gezondheid, racisme, de gevaren van algoritmes – en vooral over het verlangen naar een betere, rechtvaardigere wereld en de honger naar een nieuwe taal. Wat willen deze dichters? Waarom kiezen ze juist voor poëzie om zichzelf uit te drukken? En wat voor nieuwe inzichten en ervaringen levert die poëzie op?